این فلز نرم به رنگ نقره ای براق است که به عنوان یک جزء دائمی جوشکاری الکتریکی نیز به کار می رود. اولین آلیاژهای برنز در حدود ۵۰۰۰ سال قبل از میلاد کشف شده اند اما کاربردهای مختلف قلع در قرن ۱۹ و ۲۰ آشکار گردید.

همچنین آبکاری برای اولین بار در سال ۱۸۵۰ میلادی توسعه یافت و برای پوشش فلزاتی که خواص فیزیکی بهتری نسبت به قلع داشتند مورد استفاده قرار می گرفت.

امروز گفته می شود در حدود ۳۴۰ هزار تن قلع سالانه در جهان استفاده می شود که بیشترین کاربرد آن در حدود ۶۰ درصد در لحیم کاری و روکش کاری است.

قلع بطور طبیعی در طبیعت وجود ندارد و باید از سنگ معدن استخراج شود. سنگ معدن عمدتا از کشورهایی چون اندونزی، چین، پرو، برزیل و… به دست می آید که در زمینه شمش قلع دو مدل شمش قلع اندونزی و مالزی بسیار معروف هستند.

مشخصات فیزیکی

استحکام

قلع یکی از ضعیف ترین فلزات است. برای مثال می توانید یک قوطی که با قلع ساخته شده است را با فشار دست خم کرده و خرد کنید. این ویژگی سبب می گردد تا از قلع به تنهایی به عنوان یک فلز ساختاری استفاده نگردد.

ظرفیت

قلع در دمای اتاق فلزی شکل پذیر استو همچنین بسیار چکش خور است. وقتی حرارت تا زیر ۵۵ درجه فارنهایت خنک می شود، قلع به آرامی از شکل قلع بتا به قلع آلفا تبدیل می شود که بسیاری  شکل پذیرتر است.

رسانایی

قلع و برخی از آلیاژهای آن رسانای الکتریکی عالی هستند. بیش از نیمی از قلع صنعتی مورد استفاده برای لحیم کاری، برای ایجاد اتصال الکتریکی است.

با اینحال قلع از نظر کیفیت در رده A (  SN%99.8)، قلع الکترولیتی (99.98_99.95 sn)، قلع سخت (sn %99.6) و قلع فنی (sn %99.9) طبقه بندی می شود.

همچنین در مواد لحیم کاری که در آنها از شمش قلع استفاده می شود به عنوان لحیم آنتیموان (sn + 5% sb 95%)، لحیم نقره (sn + 5% Ag 95%) و لحیم نرم (sn + 30% Pb 70%) شناخته می شوند.

به علاوه مهمترین آلیاژهای قلع، برنز ساخته شده از مس (حاوی sn 15%-10 )، فلز بلبرینگ ساخته شده از آنتیموان و مس (فلز babbit) و فلز سفید است.