وضعیت صنعت فولاد و روندهای آینده
در اواسط دهه 2000 کشورهای مهم تولید کننده در صنعت فولاد جهان چین ، ژاپن ، ایالات متحده ، روسیه و کره جنوبی به ترتیب با 272 ، 113 ، 99 ، 66 و 48 میلیون تن هستند. صادرکنندگان عمده نیز ژاپن ، روسیه ، اوکراین، اروپای غربی ، کره جنوبی و برزیل هستند.
قابل توجه ترین پیشرفت هر چند متعلق به رشد بی سابقه اقتصاد در چین از زمان آزادسازی اقتصادی در سال 1979 است. نه تنها این کشور دو و یک و نیم برابر ژاپن فولاد تولید می کند ، بلکه بین سالهای 1998 و 2004 مصرف فولاد چین از 111 به 265 تن میلیون افزایش یافته است. تقاضای زیاد در چین ، رقابت ناشی از ظرفیت بیش از حد جهانی را تعدیل می کند و حتی گاهاً می تواند کمبودهایی را برانگیزد. هرچند تجارت فولادی قابل توجهی در داخل اروپا وجود دارد ، روسیه ، ژاپن و کره جنوبی جذب بازار چین شده اند.
جهانی سازی تجارت فولاد
سرمایه گذاری ها و ادغام های بین الملی و خصوصی سازی شرکت های دولتی را افزایش داده است. فولاد میتال، توسط یک کارآفرین هند تاسیس شد، و به بزرگترین شرکت فولاد جهان تبدیل شده است . در سال 2006 پس از چندین بار رد کردن، فولاد میتال شرکت فولاد آرسلور را که بزرگترین شرکت فولاد از لحاظ درآمد و واقع شده در لوکزامبورگ بود به دست آورد. آرسلور خود محصول ادغام شرکت اسپانیایی Aceralia ،Usinor فرانسوی و Arbed لوکزامبورگ بود.
Arcelor-Mittal بزرگترین شرکت سرمایه گذاری فولادی با برنامه های توسعه قابل توجه در هند و مکان های دیگر است. در سال 2005 شرکت POSCO کره جنوبی ، با چندین سرمایه گذاری فولادی در آسیا و آمریکای لاتین ، از پروژه 12 میلیارد دلاری آهن و فولاد در هند خبر داد.
وضعیت اقتصادی صنعت فولاد
با کاهش سهام صنعت فولاد (سهم فولاد از تولید ناخالص داخلی ) در اقتصادهای بالغ مانند ایالات متحده ، رشد خدمات ، صنایع با فناوری پیشرفته (اقتصاد جدید) و جایگزینی مواد ، بعید است صنعت فولاد شاهد یک تجدید حیات مجدد باشد. نیاز به سرمایه گذاری و نگرانی های زیست محیطی باعث کاهش ساخت کارخانه های بزرگ تولید فولاد در جهان شده است.
قانون هوای پاک اجرا شده توسط سازمان حفاظت محیط زیست آمریکا پیشرفت های قابل توجهی در عدم تولید آلایندگی کارخانه فولاد شده است. نیروگاه های کوچکتر با استفاده از فن آوری های جایگزین امکان پذیر است ، اما موجودی ذخیره آهن قراضه ، گاز طبیعی و برق ممکن است انتشار آنها را در کشورهای در حال توسعه محدود کند.
تا زمانی که اقتصادهای بالغ ظرفیت بیش از حدی را متحمل شوند ، درگیری های تجاری ادامه خواهد یافت. استفاده از بخش 201 برای كمك به كارگران فولاد آمریكایی كه گفته می شود از طریق واردات فولاد سوبسیدی آسیب دیده اند ، ریاكارانه تلقی می شود زیرا موانع تجاری و نجات شركتها از تعهدات بازنشستگی آنها ، تعدیل صنعتی را كند می كند. قیمت های بالاتر فولاد ناشی از حمایت می تواند منجر به از دست دادن شغل در صنایع استفاده کننده از فولاد شود ، سهامداران بیش از کارگران سود می برند.
در پایان ، احتمالاً رونق جهانی مشترک روند تعدیل را آسان تر می کند ، در حالی که هرگونه کُندی در چین مشکل ظرفیت مازاد را تشدید می کند. کشورهای دارای رشد یا صادرات با رشد بالا مانند چین ، هند و برزیل کاندیداهای خوبی برای گسترش آینده صنعت هستند .
